V ROZDZIAŁ

Z tego przyzwyczajenia do szkoły w poniedziałek chciałam do niej iść, sama obudziłam się o 7.50, SAMA! Rozumiecie?! I kiedy zobaczyłam tą godzinę szybko się ubrałam, ogólnie.. wybrałam do szkoły i kiedy chciałam już wychodzić do akcji wkroczyła moja mama.

-Sami, co ty robisz?

-Idę do szkoły, nie widzisz?

-Ale przecież masz ferie..

-O mój boże.. A?! Ja mam ferie, no tak.. A mogłam sobie jeszcze pospać.

-Idź ty udańcu.. hahahahah.

-Dobra, opanuj się mama. Tak czasami mam..

-Hmm.. Sam, nie dostałaś w ostatnim czasie może jakiś uwag?

-To ja idę spać, dobranoc.

-Samanta! Wracaj tu.

-Mamo, no weź, nie traktuj mnie jak dzieciaka, mam już 15 lat.. A uwagi mam za to, bo mnie baba od matmy nie lubi. A właśnie, możesz napisać mi kilka, no może trochę więcej usprawiedliwień?

-Ja nie będę Ci ich pisać.. Sama je napisz.

-No eej, mamo, proszę, nie bądź taka. Ty jesteś moją matką, chyba, że podrobię… ej, dobry pomysł!

-Podobno jesteś taka uczciwa.. myślę, że się nie mylę.

-Dobra, to tata mi je napisze.

-Tata niech se robi co chce, mnie to tam..

Jak widać jeszcze się nie pogodzili.. Poszłam do pokoju i próbowałam zasnąć, ale nie udało mi się. Zdałam sobie sprawę, że dzisiaj walentynki.. Przereklamowane święto, nie lubiłam go. To także z braku miłości jak i tych wszystkich serduszek, różowego, misiów.. Par całujących się i chodzących za rękę.. To zdecydowanie nie dla mnie, nie wyobrażałam sobie, że mam chłopaka czy coś (no chyba, że takich 5 jak 1D), tylko jeden przez te wszystkie lata mi się spodobał i nawet się mną nie interesował, no, ale na co ja mogłam liczyć. W końcu okazało się, że ma dziewczynę, widziałam jak się miziali, blondyna. Nie mam tego czegoś, wdzięku, talentu podrywania. Jestem tylko, taką nieogarniętą, nic nie znaczącą osóbką na tym ogromnym świecie…

O 10 mój tata przyszedł do domu, mama była w pracy, po 30 minutach zawitał do nas Pan Kaszanka..

-Hej Samanto, i co dostałaś z klasówki?

-Właśnie, co?! Kompletnie zapomniałem Cię o to spytać… -powiedział tata.

-aa, no tak. A więc, no wiecie, bo dostałam…

-Dwójkę, trójkę?

-Tato, aż tak nisko mnie oceniasz?!

-No dobra, 3+?

-No weź się opanuj.. No 5 dostałam!

-5? Łooo- obydwoje wykrzyczeli.

-No to gratulujemy!

-Dziękować wam, a teraz idę się przed wami schować.. Bo jak jesteście razem gadacie takie głupoty.

-Poczekaj.. albo jednak nie, ona ma rację, tak, tak, lepiej idź.

Mój tata i pan Kaszanka byli starszą wersją Lou i Harry, serio, czasami lubiłam na nich popatrzeć i się pośmiać, ale dzisiaj nie miałam ochoty.

I w taki sposób minęły mi te 2 tygodnie. Miałam twitterowe ferie, że tak to ujmę, zresztą, tak gadałam też nauczycielom, na co oni odpowiadali

-„Twitterowe?”

-Tak, spędziłam je na twitterze.

-A co to?

-Nie wiesz co to twitter, oszalałaś?!

-Panno Bielaśko, proszę się tak do mnie nie wyrażać.

-Aha, sory.. to znaczy przepraszam.

No i tak zleciał mi ten czas, ferie jak i 1 tydzień szkoły i nastał 6 marca, jeden dzień do zabiegu. Poinformowałam wszystkich, że wybieram się do szpitala.. Nauczyciele w końcu zaczęły się mną jakoś interesować.. tak jak i klasa. Kiedy pytali się czego ten zabieg będzie dotyczył odpowiadałam im „A wiecie, normalka, wytną Ci coś z gardła.. nic wielkiego” i tak dalej, chciałam już końca tych pytań.. bo ciągle były takie same. Po szkole pojechałam jeszcze do miasta żeby dokupić potrzebne rzeczy, spakowałam się, pościągałam zdjęcia i piosenki 1D żeby mieć na kogo się gapić i co śpiewać i byłam gotowa do wyjazdu.. Nazajutrz przed wejściem do samochodu powiedziałam tylko do siebie „szpitalu nadchodzę, życzę wam ze mną powodzenia!”