ROZDZIAŁ XIV

Po drodze do mieszkania Larrego dużo rozmawialiśmy.. Naprawdę to było dziwne, czułam się tak fajnie. Nie potrafię tego opisać.. Henry, teraz chłopcy, czułam, że tu będzie naprawdę zajebiście.

-Co tak myślisz?-zapytał Lou kiedy jechaliśmy windą do ich domu.

-A bo wiesz.. to dla mnie takie dziwne, bo macie miliony fanów i..

-Sami, przestań, po prostu.. polubiliśmy cię! Jesteśmy przecież normalnymi ludźmi, nie zwracamy uwagi na to czy osoba, którą darzymy sympatią jest sławna czy  nieznana, to nie ma znaczenia..

-To takie miłe! Dobra, na którym piętrze mieszkacie?

-Na ostatnim.

-Ty leniu! Nawet po schodach nie chciało ci się wchodzić.-szturchnęłam do lekko w ramie uśmiechając się.

-Ałaa! Hhahah! To bolało! Jesteś jak..

-Pudzian?

-Co, lub kto?

-aa, no tak, to taki polski siłacz, wiesz, podnosi ciężary itp.

-Aha, no dobra, to jesteśmy.. przywitaj się z twoim nowym domem.

-Z moim?

-No tak.-oznajmił Lou wyszczerzając się. I otwierając drzwi.

-Dobra, nie wnikam w szczegóły… LOLA! Czekaj! Jesteś cała mokra… Nie trzep się! Cała woda, zimna! Nieeee!

-AAAA! Co to za pies? Jezuuu, Lou skąd wziąłeś psa? Jestem przez niego cały mokry.. ooo kurde.-Harry spojrzał się na mnie.

-Ja przepraszam, ale nie dopilnowałam jej i ten…

-Sam?! Lou?! To Sam? Niee…

-To właśnie była ta niespodzianka!

-Aha..

Wtedy spojrzałam na dół, okazało się, że Harold łaził w bokserkach.. wyglądał całkiem sexy, że tak powiem..

-Hazza! Dół!- krzyknął pan marchewka.

-Dół? Aaa, no tak! Mam na sobie.. dobra, idę się przebrać..

-Hhahahahhh, przyzwyczajaj się!

-A luzik, wyglądał nieźle.-szepnęłam, puszczając oczko.

Lou zaczął się śmiać.. Wtedy wszedł Harry, tym razem w spodniach, ale jak to on miał je opuszczone do połowy dupy.

-Z czego się tak śmiejesz?

-Aaa z niczego! My z Sam mamy takie fajne wyznania!

-Jakeś szczegóły?

-Chciałbyś!-krzyknęłam.. eeej, a gdzie jest Lola? LOLA?! GDZIE JESTEŚ?

Zaczęłam biegać po ich apartamencie przewalając się kilka razy.. bo było tam strasznie ślisko. Chłopacy tylko śmieli się i wspominali razem moją reakcję na ich widok w wakacje.. Nie zwracałam na to uwagi, chciałam tylko znaleźć tego psa.. Został mi ostatni pokój, pisało na drzwiach „Harry”, weszłam i to co zobaczyłam mnie przeraziło.. zaczęłam się drzeć.

-AAAA! Zgłupiałaś! Boże… hahahahahh.. mam płakać czy się śmiać?

-Co się dzieję?!-do pokoju wtargnął Lou z kijem bejsbolowym.. O mój boże, hahahahahhh, ee ty! Mężu mój, chodź no tutaj!

-Co się stało? OOOOO! Mój pokój! Co z nimi zrobiliście… ja się pytam?!

Całe pomieszczenie wyglądało tak jakby przeszedł po nim huragan..  Ściany całe czarne, wszelkie szklane rzeczy pobite, łózko całe pogryzione, podobnie jak kanapa i fotele.. Szafki powyrywane, a Lola stała na środku merdając ogonkiem i ciesząc się ze swojego dzieła.

-Ja.. przepraszam, to nie mój pies.. Zapłacę.. prze..

-Przestań! Ja sobie radę dam, tak szczerze mówiąc to pomimo tych wszystkich naszych imprez nie miałem jeszcze takiego czegoś w pokoju.. Skąd ty się wzięłaś?

-Hmm.. z brzucha?

-Obstawiam, że z jakieś innej planety, no, ale jeśli chcesz być uważana za normalną to okej.-odpowiedział Harry szczerząc się.

-Hhahahh, bardzo śmieszne!-w tej chwili usłyszałam jakiś huk w salonie.

-Chłopcy przyszli!

-Normalnie wejście smoków.-wydukałam..

Weszliśmy do pokoju.. Zayn leżał na ziemi krzycząc „ałaaa”, Niall próbował ratować frytki z tej powodzi, a Liam trzymał się za ramię i się darł „Co wyście dzieci porobiły?!” 

-To nie nasz wina!-wydarł się na równo Larry.

-Eeeej no! Nie taka była umowa!

wtedy spojrzałam się na chłopaków.. uśmiechnęłam się, a oni w pewnej chwili wstali i zaczęli biec w moim kierunku.. Zdążyłam krzyknąć tylko „AAAA!”, a oni już leżeli na mnie..

-Aałć! Nie jesteście tacy chudzi na jakich wyglądacie! Ale spoko, jedna trzecia 1D leży na mnie, żyć nie umierać! Albo umierać.. nie mogę oddychać!

-Kurde, bo ją zabijemy!-wydarł się Liam na chłopaków.

Kiedy się ze mnie podnieśli odetchnęłam z ulgą od tego ciężkiego, ale jakże seksownego zestawu.

-Dziękuję tato..!

-SAM!-krzyknęli wszyscy naraz.

-No weźcie, wy też?

-Tak.. my też! Co ty tutaj do cholery robisz?!-krzyknął entuzjastycznie Zayn.

-Hmm… Mieszkam!

-TAAA?!-tym razem spytali się wszyscy, prócz Lou, który wiedział.

-No taak.. Kurde, cześć!

-Heeej! Ale fajnie, że jesteś, jeju, nudziło nam się tutaj.. bez ciebie!

-Hhahhahahhh, spędziłam z wami niecałą godzinę i wam się beze mnie nudzi?

-eej, a kto powiedział, że ta niecała godzina była genialna?

-No weźcie, bo się zawstydzę, tyle komplementów naraz!

-Sam, Lola jest chyba głodna, je jakieś buty…-oznajmił Lou zmieniając całkowicie temat.

-NIEEE! Moje ulubione buty!-wydarł się Harry i rzucił na psa..

Siłował się z nią dobre 15 minut i w końcu wygrał, ale buty nie były zdolne do użytku, tym razem zamiast przepraszać zaczęłam się śmiać jak głupia z chłopakami kiedy zobaczyłam Harolda klękającego na kolanach i unoszącego zmasakrowane buty do nieba szlochając.

-Macie coś do jedzenia?

-NIEE! Ja nic nie mam!-po 2 sekundach powiedział Niall.

-Osz tyy! Loli żałujesz? To taka dobra suczka..  A ty Lou? Gospodarzu, mężu Haroldowy, zlitujesz się nad nami?

-Jasne, chodź do kuchni..

-Więc to tu Hazza codziennie robi Ci śniadanie?

-A skąd wiesz, że ja nie robię jemu?

-Hhahahahhh, chyba marchewki z mikrofalówki!

-Skąd wiesz?! Nigdy tego nie zdradzałem.. chłopacy też!

-Zgadywałam.

-Taa? Czytasz mi w myślach, jesteś jakaś nadprzyrodzona?

-Tak, jestem wiedźmą!-zaczęłam go ganiać po całej kuchni.

-Hhahahahh, dobra koniec, zmęczyłem się!

-Się wchodzi po schodach, a nie! To masz coś tej lodówce?-wtedy chciałam ją otworzyć, ale Lou mnie powstrzymał..

-Nie!

-Czemu?

-Bo ten.. tego..

-Wiesz, że jestem wiedźmą tak? I wiesz co wiedźmy robią z niegrzecznymi chłopakami? Piekarnik jest blisko!-puściłam mu oczko.

-No dobra, ale się nie przeraź.

-O boże! Cała lodówka jest pomarańczowa.. tutaj jest z 50 kilogramów marchewek..

-Dokładnie 49.5 kilograma, nie spodziewałem się gości! Lola lubi marchewki?

-Nie wiem.. NIALL!-krzyknęłam.

-Co?

-Nakarmisz psa marchewkami?

-Spoko! Lola chodź!-i pies poszedł za nim, a ja rzuciłam mu 3 umyte marchewki.

-Chcesz coś do picia?

-Sok marchewkowy?

-Chyba muszę wywalić ten piekarnik.. mikrofalówka wystarczy.-wydukał Lou przełykając ślinę.

-a myślisz, ze do mini piekarnika się nie zmieścisz?-chytrze się uśmiechnęłam.

-No wiesz.. dieta..

-Marchewkowa?

I wtedy Louis wywalił mikrofalówkę przez okno.

-ZGŁUPIAŁEŚ?!

-To nie wiedziałaś?-zaczął się śmiać.

-Co tu się dzieję?!-do kuchni wpadli pozostali chłopacy i Lola z marchewką w pysku.

-A takie tam, Sam i Lou w kuchni!

-Gdzie jest mikrofalówka?-spytał Hazza.

Wtedy w tym samym czasie podeszliśmy do szafki na której stał piekarniczek i zasłoniłyśmy ją plecami.

-Jaka mikrofalówka?-spytaliśmy zdziwieni oboje.

-No tutaj stała..

-Dobra mężu, już nie gadaj, chodź do salonu!

-Ale..

-Kierunek SALON!-krzyknęłam i wszyscy tam popędzili…

Kiedy już się tam znaleźliśmy ogłosiłam wielkie sprzątanie.. Chłopcy wzięli mopy, szczotki, ja zresztą też i zaczęły się feriowe porządki, kiedy już nam się to znudziło, a jeszcze połowa pokoju wypoczynkowego była brudna zaczęliśmy bitwę na szczotki. Latałam jak głupia po domu za chłopakami udając Dark Vadera i krzycząc na całą japę „I’M YOUR FATHER!”, Hazzie zdecydowanie wychodziło to najlepiej.. Bo miał chrypkę, ale mnie się za to najbardziej bali! No, a jakby nie! Po jakiś 30 minutach wygłupów byłam wykończona.. Więc wpadłam na kanapę i zajęłam całe legowisko.

-No eej! A my?

-Wasze 5 dup nich się udomowi na dywaniku!

-Ale one są takie zgrabne, że..

I wtedy zadzwonił mi telefon, kiedy po niego biegłam potknęłam się o mop i wywinęłam kilka piruetów.. Normalka u mnie. Okazało się, że to mój tata dzwoni.

-EEEJ! MÓJ DAWCA PLEMNIKÓW DZWONI! CICHO!-I odebrałam.-Halo?

-No cześć córeczko, słuchaj..

-SAM, DOLEJ JESZCZE MI TEJ WÓDKI!-Krzyknął Lou.

-I PIWO JESZCZE KUP! ZGRZEWKĘ NAJLEPIEJ!-Wtrącił się Zayn.

-Samanto, co to było? Czy ktoś właśnie chciał od Ciebie.. Gdzie jesteś?!

-No na spacerze! Z Lolą, pamiętasz?

-I ktoś cię prosił o wódk…

-A tak w ogóle, po co dzwonisz?

-Bo chce żebyś przyszła do domu, chciałem pojechać..

-EEJ, A TE PAPIEROSY TO ILE KOSZTUJĄ?! DAJ JEDNEGO!-wrzasnął Niall.

-Sam, kto to?!-tym razem tata krzyknął.

-To bałwan… Nie, Lola, boże, jakieś żule mi tu się drą nad słuchawką.

-To gdzie ty jesteś?

-W tym.. w Żulowie, będę niedługo, pa!

-Ale…

I rozłączyłam się, spojrzałam na chłopaków z wrogością w oczach, nie obchodziło mnie kim są, czy sławni, czy kochani przez miliony.. chciałam tylko teraz rzucić się na nich i walczyć do upadłego!

-Zgłupieliście?! Porąbało was?!-rzuciłam się na nich.

Turlaliśmy się po łóżku i podłodze rozbijając przedmioty pozostałe po moim wejściu smoka na początku i darliśmy się wniebogłosy z bólu, ze śmiechu i czasem nawet nie wiem z czego. Taki gwałt zbiorowy! Podwójny trójkącik! 5 dupci ze mną.. I co chwila na którejś leżę, to jest coś! Po około 40 minutach rozdzielił nas tatuś, który przyniósł z pokoju Harolda kij bejsbolowy i zaczął nam nim grozić.

-Jak nie przestaniecie nie zawaham się go użyć! Mówię serio!

-Hhahhahahhh, tato no weź! Co my takiego robimy?

-Zachowujecie się jak durnie.. 5 latki! Kiedy cię nie było był poziom 10 latków, ale teraz!

-To źle?-zrobiłam smutną minkę.

-Hahhahh, no jasne, że dobrze! Tylko dzisiaj naprawdę przesadziliście..

-Dobra chłopacy, kończymy, bo tatuś się wkurzy.

Wszyscy się podnieśliśmy.. I zobaczyliśmy mieszkanie Larrego z góry, było okropne.. jakby jacyś żule tu mieszkali!

-No em.. ten tego.. macie jakoś ekipę sprzątającą?-wydukałam.

-Hhahhahah, spoko Sami, my już sobie poradzimy!

-Czyli jest okej? Będę żyć?

-No jasne..-krzyknęli wszyscy naraz.

-I pomyśleć, że zrobiła to taka jedna, najzwyklejsza dziewczyna.-Liam złapał się za głowę..

-Najzwyklejsza? A czy najnormalniejsza dziewczyna dokonałaby takiego czegoś? Ona jest wyjątkowa! Idealna dla nas!

-Ojej, Lou, dzięki, bo się zaczerwienie! Eej, coś się rusza!

Wszyscy zaczęli się śmiać.

-Ludzie, bez skojarzeń! O mój boże.. 20 nieodebranych połączeń, ile czasu minęło od naszej walki?

-No już jakaś godzina..

-O kur.. To znaczy cholera! Musze lecieć, tata mnie zabije! Pewnie myśli, że mnie zgwałciliście!

-A nie zgwałciliśmy? To chyba tak wyglądało.-oznajmił wyszczerzony Zayn.

-A z góry jeszcze gorzej..-dokończył Liam.

-Dobra, nie wchodzę w szczegóły tato, muszę lecieć do mojego drugiego ojca. Nie obrazisz się, co?

-No będę tęsknić córeczko, ale obiecaj, że jutro nas odwiedzisz.

-No jasne, że tak! Ale nie.. nie mogę, przepraszam.

-No weź! Nie przeżyjemy bez Ciebie! A pojutrze?

-Będę cała wolna i do wzięcia!

-Uuuuuuuuuu! Do wzięcia!-powiedzieli wszyscy z entuzjazmem.

-To znaczy nie to miałam na myśli.. tylko, ten.. no wiecie.. a zresztą co ja będę wam tłumaczyć!-skierowałam się po płaszcz.

-Chętnie skorzystam z tej okazji!-krzyknął żartobliwie Harry.

-I ja!-wydarli się Zayn i Niall.

-Hahah, bardzo śmieszne! Idźcie dzieci! Tato, pilnuj ich!-otworzyłam już drzwi.

-Dobrze córcia!

-Ale czekaj, twój numer telefonu!

-Właśnie! Daj nam!

-Leży na stoliku.. pomyślałam!-I wyszłam, słysząc tylko dźwięk łamanego się stołu.. Jak widać wszyscy się na niego rzucili, a Zayn jako pierwszy..

Kiedy wróciłam do domu i rozebrałam Lolę zobaczyłam tatę siedzącego i oglądającego Tv śmiejąc się. W pewniej chwili przybrał poważnej miny, bo mnie zobaczył, wstał z kanapy i szedł w moim kierunku.. Znowu kazanie! O nie!

-Samanto Bielaśko! Gdzie ty byłaś? Powiedz szczerze.

-No na spacerze, nie wiesz?

-Nie oszukuj mnie! Co to za żule?! Jacyś pedofile?

-Hhahahahh, tak, zgwałcili mnie!-Takich 5 gorących chłopców pomyślałam.

-Taaak?!

-Nie tato! Daj spokój, po prostu byłam na spacerze i zatrzymałam się w jakimś miejscu dziwnym gdzie stali żule i coś tam się darli, to wszystko.-skłamałam.

-Niech Ci będzie.. Ale i tak ci nie wierzę, bo jeśli miałabyś jakieś problemy..

-Nie mam ich! Naprawdę, jest tutaj świetnie!-przytuliłam go.

-No dobrze.

-To co ode mnie chciałeś?

-Aaa właśnie! Bo mamy 17.. Chciałem załatwić z tobą wszelkie pozostałe formalności co do tej szkoły, wiesz, plan lekcji, jakieś tam numery czy coś.. Potem nie będę miał czasu.

-A do której jest?

-Do 18, więc jeszcze zdążymy!

-Więc jedźmy!

Szkoła nie była oddalona daleko od domu, na szczęście! Ale przerażało mnie te poranne wstawanie. Wysiadłam z samochodu i kierowałam się do środka budynku razem z tatą, kiedy weszłam przeraziłam się było tam tak pusto.. i ciemno. Znaleźliśmy pokój nauczycielski, mój tata zapukał i weszliśmy.

-Dzień dobry!-powiedział prawdopodobnie dyrektor.

-Oj dobry, dobry.-rozmarzyłam się w dzisiejszym dniu.

-A jakiej sprawie państwo do nas przychodzą?

-A no w sprawie tej panny.-tata wskazał mnie ręką.

-Mianowicie?

-Chcielibyśmy dokonać pozostałych formalności jeśli chodzi o zapis do szkoły.

-Aha, jak się nazywasz młoda damo?

-Samanta Bielaśko proszę pana.-starałam się zachowywać poważnie, ale kiedy myślałam o chłopakach ledwo powstrzymywałam się od śmiechu.

-Dobrze, mamy panią, wydrukuję zaraz plan lekcji, a pan będzie musiał dać kilka podpisów.

-Dobrze.

-Proszę, oto grafik przedstawiający nasze zajęcia.

-Dziękuję, oo, codziennie na 9, wyśpię się!

-Oj dużo panienka będzie spała. Zapomniałem wspomnieć, że z całego miesiąca nauki uczymy się tylko 2 tygodnie.

-Słucham?! Ale to przecież najlepsza londyńska szkoła..

-Bo tak jest, nasza szkoła jest bardzo nowoczesnym budynkiem, każdy ma laptopy z zadaniami i tematami zamiast książek. Nasze ostatnie obliczenia wykazały, że dzięki nim nasze zajęcia trwały o połowę mniej roku szkolnego, więc oto i te wolne.

-Czyli, że 2 tygodnie?! Jezuu, na 9? Do 16? I potem wolne? To tak jakby ferie raz w miesiącu, ale fajnie..

-Ale proszę pana, tak nie wolno.-ojciec sprzeciwiał się.

-Wolno, wszystko zostało zatwierdzone i dokładnie rozpatrzone.

-Dobrze, postaram się uwierzyć.. Sam, bierz plan, musimy się jeszcze zastanowić.

-Do widzenia.-krzyknęłam.

-Do widzenia.-facio odpowiedział.

Mój tata nie był pewny co do tej szkoły.. ale ja go namawiałam, tyle wolnego? Lajcik na całego! Mówiłam mu, że będę się uczyć i takie tam.. w końcu się zgodził. Ucieszyłam się.. ale nie dałam rady już skakać, więc pożegnałam się z ojcem, wykąpałam i ułożyłam do łóżeczka.

„Jutro będzie zajebisty dzień. Czuję to!”  

No dobra, napisałam w końcu 14, duża przerwa, prawie cały tydzień.. ale w ogóle nie mam czasu, naprawdę. Tyle nauki.. Ledwo zdążam z odrabianiem lekcji. Teraz powinnam się uczyć do klasówki z matmy w poniedziałek, a siedzę na tt i myślę o chłopakach.. i nowych rozdziałach! 

Tak wracając do nich, to naprawdę jestem z nich straszliwie dumna... Ta nagroda, ja skakałam ze szczęścia, normalnie się popłakałam.. SO PROUD! ♥

Bardzo chciałabym wam podziękować za wszystkie wejścia i komentarze.

Naprawdę aż się mordka cieszy na sam widok!

To dużo dla mnie znaczy.. Chciałabym być chociaż w jednej rzeczy w miarę dobra. 

Chociaż dalej myślę, że ten blog to porażka, ale piszę dalej, dla was, to poprawia mi humor.

BARDZO DZIĘKUJĘ! UWIELBIAM WAS! MUCHLOVE. ♥ xxx